ايمان به ربوبيت خداي تعالي

ايمان به ربوبيت خداي تعالي



الف ـ معناي ايمان به ربوبيت خداي تعالي: اقرار به اين كه خدا رب و معبود همه چيز و مالك و آفريننده و رازق آن است، و اوست كه زنده مى كند، و مى ميراند، و اوست كه نفع و زيان مى رساند، و تمامي كارها براي اوست، و خير در دست اوست، و بر همه چيز قادر و تواناست، و در همه اين ها هيچ شريكي براي او نيست.

ايمان به ربوبيت خدا: گواه لازم به اينكه خداوند سبحان اوست رب و معبود، كه هيچ شريكي ندارد، و عبادت فقط براي اوست، و اين معتقد باشد كه خداوند يكتا فقط اوست، خالق و آفريننده آنچه در جهان هستي است، و مى فرمايد: اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ وَكِيلٌ [الزمر:آية 62].

[خداوند آفريننده همه چيز است].

و اين كه اوست روزي دهنـد تمامي آفـرينش، و مى فرمايد: وَمَا مِن دَآبَّةٍ فِي الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللّهِ رِزْقُهَا [هود:آية 6].

[و هيچ جنبنده اي در زمين نيست مگر آن كه روزى اش بر (عهده) خداوند است].

و اينكه او مالك همه چيزهاست، همان طوري كه مى فرمايد: لِلّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا فِيهِنَّ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ [المائده:آية 120].

[فرمانروايي آسمان ها و زمين و آنچه در ميان آنهاست از آنِ خداوند است].

ب ـ خداوند يكتايي خود را بر تمامي خلق مقرر نموده است، و مى فرمايد: الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ [الفاتحه: آية2].

[ستايش خداي راست، پروردگار جهانيان].

و معناي رب العالمين: يعني خالق و مالك و اصلاح كننده و پرورش دهنده آنها به انواع نعمتها و فضايل.

ج ـ ايمان به ربوبيت خدا در فطرت و سرشت خلق است، حتي مشركين عرب در زمان پيامبر (ص) چنين بودند، و خداوند مى فرمايد: قُلْ مَن رَّبُّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ {86} سَيَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ {87} قُلْ مَن بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ يُجِيرُ وَلَا يُجَارُ عَلَيْهِ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ {88} سَيَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ {89}

[المؤمنون:آيات 86-89].

[بگو: پروردگار آسمان هاي هفتگانه، و پروردگار عرش بزرگ چه كسي است؟ خواهند گفت: (همه) از آنِ خداوند هستند، بگو: آيا پروا نمى داريد؟ بگو: چه كسي است كه ملكوت هر چيز به دست اوست، و اوست كه امان مى دهد، و (بر خلاف امان) او (به كسى ) امان داده نمى شود، اگر مى دانيد (بگوييد)، خواهند گفت: (همه آنها) از آنِ خداوند است، بگو: پس از كجا فريب داده مى شويد؟]([1]) .

ايمان به ربوبيت خدا براي وارد شدن به اسلام كافي نيست، بلكه بايد به الوهيت خدا نيز ايمان آورد، چون رسول الله (ص) با مشركين عرب جنگيد با اين كه به ربوبيت خدا اقرار داشتند .

د ـ تمامي جهان هستي از آسمان و زمين و كوكبها و ستارگان و درختان و انس و جن همه مطيع و فرمانبردار خدايند، چنان كه مى فرمايد: وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعاً وَكَرْهاً وَإِلَيْهِ يُرْجَعُونَ [آل عمران:آية 83].

[كساني كه در آسمان ها و زمين هستند، خواه و ناخواه فرمانبردار او شده اند، و به سوي او برگردانده مى شوند].

پس هيچ مخلوق از قدر و سرنوشت خدا نمى تواند بيرون رود، چون خداوند مالك و متصرف در آنهاست آن چنان كه حكمت اوست، و او آفريننده تمامي آنهاست، و هر چه غير از خدا، مخلوق فقير و محتاج به آفريننده اش مى باشد .

هـ ـ اگر ثابت و مقرر شد كه براي خدا همه امرهاسـت، و خالقي غير از خـدا نيست، و روزي دهنده اي غير از خـدا نيست، و براي جهان تدبير كننده اي غير از خدا نيست، و هيچ ذره اي به حركت در نمى آيد مگر با اجازه او، اين موجب مى شود كه قلب ها را به او متصل سازيم، و از او بخواهيم، و نيازمندى هاي ما به سوي او باشد، و اعتماد ما بر او باشد، پس او سبحانه خالق و رازق و مالك ماست.