ايمان به روز آخرت

ايمان به روز آخرت



گواه راسخ به اين كه روز آخرت خواهد آمد و هيچ شك وترديدي در آن نيست، و انجام عمل واسباب آن.

و در آن ايمان به اشراط الساعه (علامات قيامت) و نشانه هاي آن كه قبل از روز آخرت خواهد آمد داخل مى شود، و به مردن و آنچه بعد از آن از فتنه قبر و عذاب قبر و خوشي آن خواهد بود، و به دميدن در شيپور و خارج شدن مردم از قبرها، و آنچه در زمين محشر از هول و ترس، و شرح حال محشر، و پهن كردن نامه ها، و گذاشتن ترازوي اعمال، و پل صراط، و حوض و شفاعت، و غير از اين، و بهشت و نعمتهاي آن، كه بزرگترين اين نعمت ها ديدن خداوند بزرگ است، و از آتش و عذاب دوزخ، كه شديدترين آن مانع شدن از ديدن خداوند عز وجل مى باشد .

ب ـ كوشش قرآن براي اين ركن و حكمت آن:

قرآن كريم در يادآوري و ذكر روز آخرت تلاش خاصي كرده است، و با اهتمام در هر موقع بيان آن را كرده است، و در هر مناسبتي به آن خبر داده است، و در وقوع آن به روشهاي گوناگون با زبان عربي تأكيد كرده است، و از انواع اين اهتمام به اين روز عظيم و بزرگ در قرآن اين كه ايمان به آن با ايمان به خدا ربط و پيوند داده است .

و مثال آن خداوند مى فرمايد: ذَلِكَ يُوعَظُ بِهِ مَن كَانَ مِنكُمْ يُؤْمِنُ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ ذَلِكُمْ أَزْكَى لَكُمْ وَأَطْهَرُ [البقره:آية 232].

[اين (حكمي است) كه هر كس از شما كه به خدا و روز قيامت ايمان دارد، به آن پند داده شود].

و هم چنين از انواع آن اين كه قرآن آن روز را بسيار ياد مى كند تا اينكه ممكن است در صفحه اي از صفحات آن عبور نكني مگر اينكه سخني از روز آخرت و آنچه از سختى ها و احوال و چگونگي آن با روش هاي بسيار و گوناگون آمده، آورده است.

و از انواع اين تلاش ها اين كه خداوند اين روز را به نام هاي بسيار متعددي آورده كه دلالت بر حقيقت وقوع اين روز مى باشد مانند: الحاقه(قيامت)، الواقعه(قيامت)، القيامه .

و بعضي از اين نامها دلالت بر آنچه از هول و سختي اين روز خواهد بود، مانند: الغاشيه(قيامت)، الطامه(روز رستاخيز)، الصاخه(بانگ گوش فرسا)، والقارعه(فرو كوبنده) .

و از نامهاي روز قيامت در قرآن: يوم الدين، يوم الحساب، يوم الجمعه، يوم الخلود، يوم الخروج، يوم الحسره، يوم التناد ذكر شده است .

و اما حكمت از اين اهتمام بيشتر به اين ركن چنين است: ايمان به روز آخرت اثر شديد در توجيه انسان و انضباط و التزام او به عمل صالح و تقوي و پرهيزگاري دارد .

و به اين حكمت اسلوب قرآن در ربط و پيوند بين ايمان به روز آخرت و عمل صالح در بسياري از جاها اشاره مى كند، چنانكه خداوند مى فرمايد: إِنَّمَا يَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللّهِ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ [التوبه:آية 18].

[فقط كسي مسجدهاي خدا را آباد مى كند كه به خداوند و روز قيامت ايمان آورده است].

و هم چنين مى فرمايد: وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَهُمْ عَلَى صَلاَتِهِمْ يُحَافِظُونَ [الأنعام:آية 92].

[و كساني كه به آخرت ايمان آورند به آن (نيز) ايمان مى آورند و آنان بر نمازشان پايبندند].

و ممكن است حكمت از اين اهتمام بيشتر در خاطرنشان كردن و يادآوري روز قيامت بسياري فراموشي بشريت است، و غفلت آنها به سبب سنگيني خود بر زمين و تنبلي و دوست داشتن خوشي دنياست، پس ايمان به روز آخرت و به آنچه از عذاب و خوشي در آن است زياده روي در محبت دنيا را كم مى كند، و سبب رقابت در طاعات مى باشد، خداوند مى فرمايد: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انفِرُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِيتُم بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِيلٌ [التوبه:آية 38].

[اي مؤمنان، شما را چه شده است كه چون به شما گفته شود: در راه خدا (براي جهاد) رهسپار شويد، با گرايش به دنيا كُند شديد؟ آيا به جاي آخرت به زندگاني دنيا خشنود گشته ايد؟ پس (بدانيد كه) متاع زندگي دنيا در (برابر) آخرت جز اندكي نيست].

هيچ چيز انسان را از سنگيني زمين بلند نمى كند بعد از ايمان به خدا، مگر ايمان به روز آخرت، ايمان به اين كه تمامي متاع و خوشي انسان در زندگي دنيا كه از آن چشم مى پوشد و دست مى كشد ـ آن هم به سبب طاعت خدا و التزام امر او ـ و در عوض و جبران آن متاع و خوشي بالاتر و پاينده تر در آخرت خواهد بود، و ايمان در عين حال به اين كه، هر امري كه از طاعت خدا در زندگي دنيا براي متاع فاني آن باشد، كيفر آن در آخرت عذابي دردناك و اليم خواهد بود .

و هنگامي كه انسان به روز آخرت ايمان مى آورد يقين دارد كه هر خوشي در دنيا با خوشي آخرت مقايسه نمى شود، و هر عذابي در دنيا ـ در راه خدا ـ با عذاب آخرت مقايسه نمى شود، در آخر مقابل و برابر يك غرق شدن در خوشي آخرت نخواهد بود .