ايمان به خداوند عز وجل

ايمان به خداوند عز وجل:



معناي ايمان به خداي عز وجل: گواهي راستين به وجود او و اقرار به ربوبيت و الوهيت و اسما و صفات اوست.

پس ايمان به خدا متضمن و شامل چهار چيز است:

1 ـ ايمان به وجود خداوند سبحانه و تعالي .

2 ـ ايمان به ربويبت خداي متعال .

3 ـ ايمان به الوهيت خداوند متعال .

4 ـ ايمان به اسما و صفات خداوند متعال .

و به طور كامل در باره اين چهار چيز سخن مى گوييم:



ايمان به وجود خداوند متعال



الف - اقرار به وجود خداوند متعال امري فطري و طبيعي در انسان است، و بيشتر مردم به وجود خدا معترفند و هيچ كس در آن مخالفت نكرده مگر عده كمي از ملاحده و كفار بى دين.

و هر مخلوقي فطرت و طبيعت خود را بدون هيچ تعليم و آموزش به خالق خود نسبي مى دهد، و ما مى شنويم و مى بينيم اجابت دعا و درخواست مردم به طور يقين دلالت بر وجود خداوند متعال دارد، خداوند مى فرمايد: إِذْ تَسْتَغِيثُونَ رَبَّكُمْ فَاسْتَجَابَ لَكُمْ [الأنفال:آية 9].

[آنگاه كه از پروردگارتان كمك مى خواستيد، پس (دعاى ) شما را پذيرفت].

ب ـ نزد همه معلوم است كه حادثه و پيشامد بايستي خالق و آفريننده اي داشته باشد، و اين مخلوقات زياد، و آنچه ما در همه وقت آن را مشاهده مى كنيم بايستي خالق و آفريننده اي داشته باشد، آن هم خداوند عز وجل است، زيرا ممكن نيست كه آفريده شده باشد بدون اين كه كسي آن را آفريده باشد، زيرا هيچ چيز خود را نمى آفريند .

خداوند مى فرمايد: أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَيْرِ شَيْءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ [الطور:آية 35].

[آيا بى آفريدگار آفريده شده اند؟ يا اين كه خود آفرينندگانند؟].

و معنـاي آيه كريمه: يعني بدون آفرينش خلق نشده اند و خودشان هم خود را نيآفريده اند، پس معلوم مى شود كه خالق و آفريننده آنها خداوند تبارك و تعالي است .

ج ـ نظم و ترتيب اين جهان از آسمان و زمين و ستارگان و درختان دلالت يقين مى دهد، كه اين دنيا يك آفريننده دارد و آن هم خداوند پاك و منزه است، چنانكه مى فرمايد: صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ [النمل: آية 88].

[آفرينش آن خدائي است كه همه چيز را در كمال استواري پديد آورده است، بى گمان او از آنچه مى كنيد، باخبر است].

پس اين جهان و ستارگان ـ به طور مثال ـ بر يك نظام ثابت در گردش اند و هيچ بهم نمى خورند، و مختل نمى شوند، و هر ستاره در محل معين در گردش است كه با ديگري تجاوز نمى كند، خداوند مى فرمايد: لَا الشَّمْسُ يَنبَغِي لَهَا أَن تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ [يس:آية 40].

[نه آفتاب را مى رسد كه ماه را دريابد، و نه شب پيشي گيرنده از روز است، و هر يك در آسماني سير مى كنند].