ايمان به پيامبران

ايمان به پيامبران



الف ـ احتياج مردم به رسالت:

رسالت براي بندگان ضروري است، و بايستي براي آنها رسالتي باشد و احتياج آنها به رسالت، برتر و بالاتر بر هر احتياج و نياز ديگري است، و رسالت روح عالم است، و نور زندگي است، پس چه صلاح و خيري در عالم خواهد بود، اگر روح و زندگي و نور آن از بين برود .

و دنيا تاريك است مگر با طلوع خورشيد رسالت، و هيچ راهي براي سعادت و پيروزي دنيا و آخرت، و در شناخت خوب و بد به طور كامل نيست مگر از طريق پيامبران .

و خداوند رسالت را روح ناميده است، و اگر روح از بين رفت زندگي متلاشي شده از بين مى رود، خـداوند مى فرمايد: وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحاً مِّنْ أَمْرِنَا مَا كُنتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ وَلَكِن جَعَلْنَاهُ نُوراً نَّهْدِي بِهِ مَنْ نَّشَاء مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّكَ لَتَهْدِي إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ [الشورى :آية 52].

[و هم چنين (قرآن را به مثابه) روحي از كلام خود به تو وحي كرديم، (تو قبل از وحي) نمى دانستي كه كتاب و ايمان چيست، ولي آن (وحـي) را نوري گردانده ايم، با آن هر كس از بندگانمان را كه مى خواهيم هدايت مى كنيم].

و ايمان به پيامبران يكي از اركان ايمان است، خداوند مى فرمايد: آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ [البقره:آية 285].

[رسولِ (خدا) به آنچه از (سوى ) پروردگارش بر او فروفرستاده شده، ايمان آورده است، و مؤمنان (هم) هر يك به خداوند و فرشتگانش و كتاب هايش و فرستادگانش ايمان آورده اند].

پس آيه كريمه دلالت دارد بر اين كه ايمان به تمامي پيامبران واجب است بدون فرق گذاشتن بين آنها، نه مانند يهود و نصاري: به بعضي از آنها ايمان آوريم و به بعضي ديگر كافر شويم .

رسول الله (ص) در باره ايمان مى فرمايد: ((أَنْ تُؤْمِنَ باِللهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرَسُلِهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَتُؤْمِنَ باِلْقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ)). مسلم.

ايمان عبارت است از اين كه: به خدا و فرشتگان خدا و كتاب ها و فرستادگان خدا و روز قيامت و به سرنوشت خير و شر آن ايمان بياورى .

در حقيقت دولت هايي كه خود را كشورهاي پيشرفته مى دانند اين رنج ها و درد سرها و بدبختى هاي آنها از انواع اضطراب و حزن و اندوه و بدبختي و جدايى ، سبب آن روي گرداندن ها و پشت كردن ها از رسالات آسماني است .

ب ـ معناي ايمان به پيامبران:

گواه راستين به اين كه خدا در هر امت پيامبري از خود آنها فرستاده تا آنان را به سوي عبادت خداي يكتا دعوت نمايد .

و اين كه همه پيامبران در آنچه مى گويند صادق هستند، و خدا با فضل خود آنها را راستگو شناخته، و با تقوا و امين هستند، و مردم را به سوي حـق هدايـت مى كننـد، و خود نيز هدايت شده اند، و تمامي آنچه خدا براي آنها فرستاده به مردم تبليغ كرده اند، و هيچ چيز را پنهان نكرده و تغيير نداده اند، و از نزد خود حرفي به آن افزون نكرده، و از آن نكاسته اند، خداوند مى فرمايد: فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبِينُ [النحل:آية 35].

[پس آيا بر (عهده) رسولان جز رساندن آشكار (مسؤوليتي ديگر) هست؟].

و اين كه تمامي انبيا بر حق آشكار و در بين مردم بودند، و دعوت آن ها همه به سوي عقيده توحيد است، خداوند مى فرمايد: وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولاً أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ [النحل:آية 36].

[و به يقين در (ميان) هر امتي رسولي برانگيختيم (با اين دعوت) كه: خداوند را بندگي كنيد و از طاغوت بپرهيزيد].

و ممكن است دين انبيا در فروع از حلال و حرام اختلاف پيدا كند، خداوند مى فرمايد: لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجاً [المائده:آية 48].

[بـراي هـر يـك از شـما شريعت و راهي قـرار داده ايم].

و ايمان به پيامبران در بر دارنده چهار چيز است:

1 ـ ايمان به اين كه رسالت انبيا از سوي خدا حق است، و هر كس به يكي از رسالت ها كافر شود مانند اينكه به تمامي رسالات كافر شده است.

2 ـ ايمان به تمامي كساني كه خدا نام آنها را آورده مانند محمد و إبراهيم و موسي و عيسي و نوح عليهم السلام، اما به پيامبراني كه نامشان را نمى دانيم نيز ايمان آورده، احترام مى گزاريم.

3 ـ گواهي دادن به آنچه از اخبار پيامبران به طور صحيح آمده است .

4 ـ عمل به دستورات پيامبري كه به سوي ما فرستاده شده، و اين كه او برترين و خاتم انبيا محمد (ص) است .

ج ـ تعريف نبي و رسول:

نبي در لغت: خبر دهنده، گرفته شده از نبأ و آن هم به معني خبر است، پس نبي خبر دهنده از طرف خداست، يا گرفته شده از نبوت، آن هم يعني هر چه از زمين فاصله و بلندي پيدا كند، پس نبي شريفترين مردم و بلندترين قدر و منزلت نزد مردم است .

اما تعريف اصطلاحى : انسان آزاد ذكر است كه خداوند او را برگزيده و او را به تبليغ وحي اختصاص داده است .

و رسول در لغت: كسي كه پيروي اخبار فرستادگان كند.

اما تعريف رسول در اصطلاح: انسان آزادي كه خدا او را به شريعت خبر داده، و او را امر به تبليغ به سوي اقوام مخالف كرده است .

اما فرق بين نبي و رسول:

رسول خاص تر و ويژه تر از نبي است، و هر رسول نبي است، ولي هر نبي رسول نيست .

پس رسول امر تبليغ شريعت به سوي مخالف دين خدا، با كسي كه دين خدا را مى داند فرستاده مى شود .

ولي نبي با شريعت پيامبر قبل فرستاده مى شود .

د ـ صفت پيامبران و نشانه هاي آنها:

از صفات پيامبران عليهم السلام اين كه بشرند، و به آنچه بشر از خوراك و نوشيدني نيازمندند، احتياج دارند، خداوند مى فرمايد: وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ إِلاَّ رِجَالاً نُّوحِي إِلَيْهِمْ [الأنبياء:آية 7].

[و پيش از تو جز مرداني كه به آنان وحي مى كرديم، نفرستاديم].

هم چنان كه آن چه به بشر از گرفتارى ها و مرض و مرگ مى رسد، به آنها نيز مانند بقيه مردم خواهد رسيد .

و هيچ ويژگي و خصلت ربوبيت و الوهيت ندارند، ولي آنها انسانهايي هستند كه در خلقت ظاهري و اخلاق به درجه كمال رسيده اند. آنان بهترين مردم از جهت نسب مى باشند، و عقل برتر دارند، و زبان واضح و آشكاري كه آنها را اهل تحمل رسالت مى كند و توانايي ايستادن در مقابل مشكلات نبوت را دارند.

و حكمت از فرستادن پيامبر، از خود بشر اين است تا از جنس خود اقتدا و پيروي كنند، پس پيروي از رسول و پيروي به او در توانائي و طاقت مردم است .

و از صفات پيامبران اين است كه خداوند آنها را به وحي اختصاص داده و مردم ديگر چنين نيستند، خداوند مى فرمايد: قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ [الكهف:آية 110].

[بگو: من فقط بشري مانند شما هستم كه به من وحي مى شود كه معبودتان، معبودي يكتاست].

و خداوند آنها را از بين مردم انتخاب كرده و برگزيده است،و مى فرمايد: اللّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ [الأنعام: آية 124].

[خداوند بهتر مى داند كه رسالتش را در كجا قرار دهد].

و از صفات پيامبران اين كه، از آنچه از خدا تبليغ مى كنند معصوم هستند، و در تبليغ از خدا خطا و اشتباه نمى كنند، و در اجراي وحي از خدا اشتباه نمى كنند .

و از صفات رسل: راستگويي است، پس پيامبران عليهم السلام در گفتار و كردار خود صادق مى باشند، خداونـد مى فرمايدقَالُوا يَا وَيْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ [يس:آية 52].

[اين همان است كه (خداى ) رحمان وعده داده بود، و رسولان راست گفتند].

و از صفات آنها: صبر و شكيبايي است، پس رسولان بشارت دهنده و ترساننده بوده و به سوي دين خدا دعوت مى كنند .

و انواع اذيت و آزارها و رنج وسختى ها به آنان رسيده است، با اين حال در راه برتري و بلندي كلمة الله صبر را تحمل كرده اند، خداوند مى فرمايد: فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُوْلُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ [الأحقاف:آية 35].

[پس چنان كه پيامبران اولو العزم شكيبايي ورزيدند، شكيبا باش].

اما نشانه هاي پيامبران، خداوند رسولان خود عليهم السلام را با معجزه هاي آشكارو دليل هاي محكم كه بر راستي آنها دلالت مى كند، و صحيح بودن نبوت و رسالت را بيان مى كند، تأييد كرده است.

پس بر دست پيامبران معجزه هاي خارق العاده كه در توان بشر نيست اجرا نموده است، آن هم به سبب بيان صدق و اثبات نبوت آنان .

تعريف نشانه هاي پيامبران و معجزه هاي آنها:

كارهاي خارق العاده اي است كه خداوند به دست پيامبران و رسولان به صورتي كه بشر از آوردن آن عاجز است .

وچند مثال از معجزه ها و نشانه ها: خبر دادن عيسي (ع) به قوم خود به آنچه مى خورند، و آن چه در خانه هايشان ذخيره مى كنند، و مانند تبديل شدن عصاي موسي به مار، و مانند شكافتن ماه توسط حضرت محمد (ص) .

هـ ـ حكمت و فلسفه رسل و پيامبران چيست؟

خداوند رسولان را فرستادن تا مردم را به عبادت حق تعالي بشناسند، و آنها را به سوي خداي يكتا كه هيچ شريكي ندارد دعوت كنند .

و آنها را فرستاد تا دين را برپا كنند، و از تفرقه و اختلاف نهي نمايند، خداوند مى فرمايد: شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحاً وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكِينَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ اللَّهُ يَجْتَبِي إِلَيْهِ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَن يُنِيبُ [الشورى :آية 13].

[از دين آن چه كه نوح را به آن فرمان داده بود، و آنچه كه به تو وحي كرده ايم، و آنچه كه إبراهيم و موسي و عيسي را به آن فرمان داده بوديم برايتان مقرر داشت (با اين مضمون) كه: دين را برپا داريد و در آن اختلاف نورزيد].

و آن ها را فرستاد تا مردم را بشارت دهند، و آنها را بترسانند، خداوند مى فرمايد: وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ [الكهف:آية 56].

[و فرستادگان را بجز مژده آور و بيم دهنده نمى فرستيم].

و بشارت پيامبران و ترسانيدن آن ها در دنيا و آخرت مى باشد، و آنها فرمانبرداران و اطاعت كنندگان را در دنيا به زندگي خوب بشارت مى دهند، چنان كه خداوند مى فرمايد: مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً [النحل:آية 97].

[هر كس در حالي كه مؤمن است كار شايسته انجام دهد، مرد باشد يا زن، او را به زندگانى اي پاك زنده مى داريم].

و از عذاب و هلاك دنيايي دور مى دارند، خداوند مى فرمايد: فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنذَرْتُكُمْ صَاعِقَةً مِّثْلَ صَاعِقَةِ عَادٍ وَثَمُودَ [فصلت:آية 13].

[پس اگر روي برگردانند، بگو شما را از (كيفر) صاعقه اي مانند صاعقه عاد و ثمود بر حذر مى داريمٍ].

و در آخرت اطاعت كنندگان را به بهشت و نعمتهاي آن بشارت مى دهند، خداوند مى فرمايد: تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ [النساء:آية 13].

[ هر كس از خداوند و رسول او فرمان برد، او را به بهشت هايي درآورد كه از فرودستِ آن جويباران روان است كه در آن جاودانه خواهند بود، و كاميابي بزرگ اين است].

و مجرم و گناهكار را از عذاب آخرت مى ترسانند، خداوند مى فرمايد: وَمَن يَعْصِ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَيَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ نَاراً خَالِداً فِيهَا وَلَهُ عَذَابٌ مُّهِينٌ [النساء:آية 14].

[هر كس از خداوند و رسول او نافرماني كند و از حدودش بگذرد، او را وارد آتش (جهنم) كند كه در آن جاودانه خواهد بود، وعذابي خفّت آور (در پيش) دارد].

و آنها را فرستاد تا براي مردم اسوه و پيشواي نيك باشد وروش و رفتار راست و استوار و اخلاق نيك و عبادت صحيح بياموزند، خداوند مى فرمايد: لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً [الأحزاب:آية 21].

[به راستي براي شما، براي كسي كه (پاداش) خداوند و روز قيامت را اميد مى دارد و خداوند را بسيار ياد مى كند، در رسول خدا سرمشقي نيكوست].

و ـ ايمان به محمد (ص) نبي و رسول:

ايمان مى آوريم به اين كه محمد (ص) او بنده و رسول خداست، و اين كه سيد اولين و آخرين و خاتم انبياست، كه بعد از او پيامبري نيست .

رسالت را تبليغ نمود، و امانت را ادا كرد، و امت را نصيحت فرمود، و در راه خدا به طور حق جهاد كرد .

واجب است كه در آنچه خبر داده او را تصديق كنيم، و در آنچه امر فرموده از او اطاعت كنيم، و از آنچه نهي و دوري فرموده دوري ورزيم، و خدا را مطابق سنت او پرستش كنيم، و به او پيروي و اقتدا كنيم، نه به كسي ديگر، چنان كه خداوند مى فرمايد: لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً [الأحزاب:آية 21].

[به راستي براي شما، براي كسي كه (پاداش) خداوند و روز قيامت را اميد مى دارد و خداوند را بسيار ياد مى كند، در رسول خدا سرمشقي نيكوست].

و واجب است كه محبت او (ص) را بر محبت پدر و مادر و فرزند و تمامي مردم مقدم بداريم، چنان كه در حديث مى فرمايد: ((لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّي أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِيْنَ)). متفق عليه.

ايمان هيچ يك از شما كامل نمى شود تا اين كه من محبوب تر از پدر و (مادر) و فرزند و تمامي مردم نزد او باشم.

ودوستي راستين او، با پيروي از سنت او، و پيروي به راهنمايي اوست .

و سعادت حقيقى ، و هدايت كامل تحقق نخواهد يافت مگر با اطاعت از او، چنان كه خداوند مى فرمايد: وَإِن تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ [النور:آية 54].

[و اگر از او فرمان بريد راه خواهيد يافت، و بر (عهده) رسول (ما) جز پيام رساني آشكار نيست].

بر ما واجب است كه آنچه رسول الله (ص) آورده قبول كنيم، و به سنت او مطيع شويم، و راهنمايي او مورد تكريم و تعظيم ما قرار گيرد، خداوند مى فرمايد: فَلاَ وَرَبِّكَ لاَ يُؤْمِنُونَ حَتَّى َ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لاَ يَجِدُواْ فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجاً مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُواْ تَسْلِيماً [النساء:آية 65].

[سوگند به پروردگارت، (در حقيقت) ايمان نياورند مگر آن كه در اختلافي كه بين آنان در گرفت، تو را داور كنند، آنگاه از آنچه حكم كردي در خود هيچ دلتنگي نيابند و كاملاً گردن نهند].

و بر ماست كه از مخالفت امر او بر حذر باشيم، چون مخالفت امر او سبب فتنه و گمراهي و عذاب دردناك خواهد بود، چنان كه خداوند مى فرمايد: قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنكُمْ لِوَاذاً فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ [النور:آية 63].

[پس بايد آنان كه بر خلاف فرمان او رفتار مى كنند، از آن بر حذر باشند كه بلايي به آنان برسد، يا عذابي دردناك گريبانگيرشان شود].

ز ـ خوبى ها و ويژگي رسالت محمدى :

رسالت محمدى ، از رسالات سابق و گذشته، چند ويژگي برتري دارد، كه ازجمله چنين است:

رسالت محمدي خاتمه و پايان رسالات گذشته مى باشد، خداوند مى فرمايد: مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِكُمْ وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ [الأحزاب:آية 40].

[محمد (ص) پدر هيچ كس از مردان شما نيست، بلكه رسول خدا و خاتم پيامبران است].

رسالت محمدي نسخ كننده و باطل كننده رسالات گذشته است .

پس خداوند از هيچ كس ديني قبول نمى كند مگر با پيروي از محمد (ص)، و هيچ كس به نعمت بهشت نمى رسد مگر از طريق محمد (ص)، پس او گرامى ترين و بزرگترين پيامبران است، و امت او بهترين امتها، و شريعت او كاملترين شريعت هاست، خداوند مى فرمايد: وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِيناً فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ [آل عمران:85].

[و هر كس ديني جز اسلام بجويد، هرگز از او پذيرفته نمى شود و او در آخرت از زيان كاران است].

و رسول الله (ص) مى فرمايد: ((وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ، لاَ يَسْمَعُ بِى أَحَدٌ مِنْ هَذِهِ اْلأُمَّةِ يَهُوْدِى ٌّ وَلاَ نَصْرَانِى ٌّ ثُمَّ يَمُوْتُ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِالَّذِى أُرْسِلْتُ بِهِ إِلاَّ كَانَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ)). مسلم.

سوگند به خدايي كه جانم در دست اوست، هيچ كس از اين امت يهودي و يا نصراني باشد و از دين من بشنود سپس بميرد و بـه آنچه با آن فرستاده شده ام ايمان نياورد مگر اينكه از اهل دوزخ مى باشد.

رسالت محمدي عام و همگاني براي جن و انس است، خداوند مى فرمايد: يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ [الأحقاف:آية 31].

[اي قوم ما (دعوت) دعوتگر الهي را بپذيريد].

و هم چنين مى فرمايد: وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيراً وَنَذِيراً وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ [سبأ:آية 28].

[و تو را براي همه مردمان جز مژده آور و هشدار دهنده نفرستاديم].

رسول الله (ص) مى فرمايد: ((فُضِّلْتُ عَلَي اْلأَنْبِيَاءِ بِسِتٍّ: أُعْطِيْتُ جَوَامِعَ اْلكَلِمِ، وَنُصِرْتُ بِاِلرُّعْبِ، وَأُحِلَّتْ لِى َ الْغَنَائِمُ، وَجُعِلَتْ لِى َ اْلأَرْضُ طَهُوْرًا وَمَسْجِدًا، وَأُرْسِلْتُ إِلَي اْلخَلْقِ كَافَّةً، وخُتِمَ بِى َ النَّبِيُّوْنَ)). مسلم.

بر انبياي ديگر به شش خصلت برتري گرفتم: به من جوامع الكلم (كلماتي مختصر پر معنا) داده شده است، و از ترسيدن ياري شدم، غنايم جنگي برايم حلال شد، زمين برايم طاهر و جاي نماز قرار داده شد، و براي تمامي خلق فرستاده شدم، و با من پيامبران ختم و پايان يافتند .

ج ـ آثار ايمان به پيامبران:

ايمان به پيامبران نتايج عظيمي دارد كه از آن جمله چنين است:

1 ـ علم و دانش به رحمت خداوندي و عنايت او به بندگانش، در حالي كه پيامبران بر ايشان ارسال داشت تا آنها را به راه صحيح هدايت كنند، و به آنها چگونگي عبادت خدا را بياموزند، چون عقل بشري به شناخت آن بر نخواهد آمد، خداوند در باره حضرت محمد (ص) مى فرمايد: وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ [الأنبياء:آية 107].

[و تـو را جـز مايـه رحمـت براي جهانيان نفرستاده ايم].

2 ـ شكر و سپاس خدا بر اين نعمت بزرگ .

3 ـ محبت تمامي پيامبران عليهم السلام و تعظيم و درود آنها به آنچه لايق آن هستند، چون به عبادت خدا و تبليغ رسالت و نصيحت بندگان برخاستند .

4 ـ پيروي از رسالتي كه پيامبران از نزد خدا آورده اند، و عمل به آن، بنابر اين براي مؤمنان در زندگي خير و هدايت و سعادت در دنيا و آخرت تحقق خواهد يافت، خداوند مى فرمايد: قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَى {123} وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى {124} [طه: آيات 123-124].

[هر كس كه از هدايت من پيروي كند گمرا نمى شود و به رنج نيفتد . و هر كس از ياد من روى گردان شود، زندگانى اي تنگ خواهد داشت].